مدح و شهادت حضرت علی علیه السلام
چـشـمـهـايش پر از تبـسم بود چـشـم نـه آسـمـان هـفـتـم بـود آسـمـان نه، شکـوه اين خـلقت در طـلـوع نـگـاه او گــم بـود جـبـرئـيــل نگــاه او هـر شب بـا خــداونــد در تــکــلــم بود تا سحـر گـونـه هاي نمـنـاکش روي سـجــاده در تـيـمـم بـود واژه هايم حکايت از مردي ست که دلـش بـيـقـرار مــردم بـود نان جو خورد و سفرۀ دستش وقت اطـعـام دشت گـنـدم بود پـــدر مـــهـــربـــان ايــن عـــالـــم ريــزه خــوارش هــزارهـا حـاتــم چـشـمـهـايي پر از سحر دارد آسـمــان آسـمــان سـفــر دارد در کـنـار خـرابـه ها هـر شب مشت خـاکي به زير سر دارد نان و خرما به روي دوشش تا بـاري از دوش خـلـق بـردارد در ديارش غريب بي معناست او ز حـال هــمـه خــبــر دارد ديــدۀ روشـنـش گــواهــي داد که به دلـخـسـتـه ها نظر دارد نـگــران سـعـادت خـلق است که چنين چـشـمـهـاي تر دارد از هـمـه از تمـام خستـه دلان قـلـبـي اما شـکـسـتـه تـر دارد گـوشـۀ خـلـوت غـريـبـسـتـان در نـگـاهـش غـمـي اگر دارد خـاطـرات قـديـمي شهـريست داغ هـايـي که بر جـگـر دارد با غــم و اشـک و آه هـمـراه است آنکه سي سال هـمـدمش چـاه است اشک، آب وضوي مـولا بود خون دل در سبـوی مولا بود خار در چـشـم هاي دلخـونـش استـخـوان در گلوی مولا بود لالـه هـای کـنـار نـخـلـسـتــان شـرحی از گفتگوی مولا بود مـاجـراهای چــادري خــاکـی رازهای مــگــوی مــولا بـود همـۀ صـحـنـه های آن کـوچه روز و شب رو بروی مولا بود خـسـتـه بود از ديـار دلـتـنگي پــر زدن آرزوی مــولا بــود يک جهان اشک و آه و شيون داشت حضرت عشق، شوق رفتن داشت شـب آخــر شب اجــابـت شـد شب پايان رنـج و غـربت شد از غـم بـي کـسـي سـي سالـه آخر از اشک و آه راحت شد کشتـۀ کـوچـه هـاي دلـتـنـگـي عـاقـبـت قـسـمتش شهادت شد ســـجــدۀ تــيــغ تــا دل ابــرو نـکـنـد آسـمـان دو قـسمت شد دل محراب غـرق در خون و روضه خوان چشمهاي حضرت شد پرده افتاد وصحنه ها يک يک در نـگــاه تــرش روايـت شـد پـرده افـتـاد و در همين کـوفه نـاگـهـان عرصـۀ قـيـامت شـد تيغ فـتـنـه دوبـاره غـوغا کرد کــربــلا کــربــلا مصيبت شد بر سـر نـيـزه ها سـر اربــاب قـسـمـت زيـنـبـش اسارت شد پـيـش چـشـمـان غيرت الـلّهي به عـزيـز خــدا جـسـارت شد از شـرف هـم مضايقـه کردند هر چه بود و نبود غارت شد طمع جاه و مال و منصب بود غـربـت عشق بي نـهـايت شد حُـبّ دنــيــا چـه کـرد با امت که چنين غـافـل از ولايت شد روضـۀ غـفـلـت بـشـر جاري ست ماهِـمان در غروب بي يـاري ست |